Ostatnimi czasy ze względu na wzmożony okres pracy trochę przystopowałam z blogiem, gdy sześć dni w tygodniu pracujesz po 12 godzin zostaje mało czasu na przyjemności. Ale niedługo już okres świąteczny więc nadrobię zaległości, póki co zapraszam na mój instagram. A tutaj kolejny post o niezdrowym jedzeniu.
Sriracha.... wydaje mi się, że nie jest ona jakoś szczególnie popularna w Polsce. Usłyszałam o niej pierwszy raz oglądając filmiki  "Tasted"  na Youtubie  i zastanawiałam się co to właściwie jest. Następnie koleżanka z pracy, która spędziła dłuższy czas w Stanach zachwalała ten sos. Zaopatrzyłam się więc w butelkę srirachy w łódzkich "Kuchniach świata" by doznać rozczarowania. Sos był dla mnie zdecydowanie zbyt czosnkowy i nie podszedł mi, pozostaję za to fanką harissy bądź tabasco. Również w Japonii kupiłam srirachę jednak bez czosnku i używam jej w zastępstwie ketchupu, bo nie mają tutaj ostrych, tylko mdłe łagodne. Nadal jednak nie jest to coś co uwielbiam. 
Jakim więc zaskoczeniem było dla mnie gdy zakochałam się w chipsach o smaku srirachy. A powód jest prosty, są one mieszanką smaku kwaśnego i ostrego z lekkim posmakiem słodyczy. Ja zaś lubię czasem wgryźć się w cytrynę i mogłabym zajadać się bez końca kiszonymi ogórkami. Dziwi mnie to, że nie znajduję tych samych smaków w samym sosie. Za to chipsy, och były po prostu przepyszne. Całe szczęście, że chyba należały do sezonowych i zniknęły już ze sklepów. Chociaż kto wie. Dumnie chwalą się swoim amerykańskim pochodzeniem, a wszystko co z tego kraju pochodzi jest bezgranicznie uwielbiane przez Japończyków. Na szczęście ostatnio nie mam zbyt wiele czasu by zachodzić do sklepów, więc rzadko jestem kuszona.
A czy wśród Was znajduje się jakiś fan srirachy ? Jaką markę polecacie ?

W Japonii występuje zjawisko, które z tego co się zorientowałam pojawiło się również w innych azjatyckich krajach, lecz nie jest tak popularne w Europie. Są to mianowicie kafejki inspirowane popularnymi charakterami z kreskówek. 
Chociaż w Polsce jest drobny ruch w przemyśle gadżeciarskim, można sobie sprawić słodkie breloczki, ubrania chociażby z Hello Kitty, tutaj to jest zupełnie inny wymiar. Długopisy, breloczki, ubrania, pudełka na lunche i właściwie wszystko można kupić z ulubionym bohaterem. A do wyboru jest ich bez liku. Jeśli jednak chciałabyś zjeść posiłek w towarzystwie swojej ukochanej pacynki, nic prostszego. Potem zaś dodatkowo w sklepiku przy kasie możesz dokupić sobie słodki długopisik lub naklejkę. Co z tego, że dania są dość proste i dwa razy a nawet trzy razy droższe. A cena jest zwiększona w związku z wyciętą twarzą na jajku, które dostałeś i uroczym talerzykiem. To nie ma żadnego znaczenia. Wielu ludzi będzie chciało odwiedzić takie miejsce.
Ja właściwie przez przypadek trafiłam do kafejki z wiodącym charakterem Gudetamy. Dla wyjaśnienia jest to leniwe jajko, które wydaje słodkie dźwięki. 
A oto wspomniana animacja dla ciekawych: Gudetama filmik
 I naprawdę chciałam pójść do restauracji po szyldem Minionków. Jednak gdy zobaczyłam kolejkę, w której musiałabym postać z dwie lub trzy godziny odpuściłam. Ale ze skruchą przyznam się, że trochę żałuję bo w cenie jednego dania zawierała się słodka minionkowa miseczka. 
A jeśli pytalibyście mi jak smakowała mi moja miska udonu na powyższym zdjęciu. Cóż było to bardzo przeciętne danie, ale sami przyznajcie, czyż nie wygląda rozczulająco ?

Właściwie pewnie chcielibyście zapytać co to takiego "matsuri". Daleko mi do specjalistki w tym temacie, ale nazwałabym to po prostu większym festynem, dniami miasta lub wybranej świątyni. Jeśli chcecie się wybrać na matsuri, to podczas wakacji możecie spokojnie wyszukać jakiś w okolicy. Wydaje mi się, że w inne pory roku będzie to trudniejsze, lecz wciąż możliwe. Oczywiście tego rodzaju wydarzenia dzielą się na znane i powszechnie odwiedzane, jak i małe lokalne. Przyznam się tutaj, że nie brałam nigdy udziału w żadnym z większych. Za to uczestniczyłam w tych małomiasteczkowych.
Ledwo miesiac temu odbył się takowy w Suwanomori. Pewnego dnia powieszono lampiony na ulicy przy dworcu wraz z ogłoszeniem daty i godziny o których należy się stawić by zaznać prowincjonalnych uciech.
Niestety cała impreza napawała trochę rozczarowaniem. Gdy dwa lata temu mieszkaliśmy w Mimomi, towarzyszyła nam zdecydowanie większa pompa i japoński koloryt. Odbywały się koncerty na tradycyjnych bębnach, taiko i pokazy taneczne.
Tutaj można było po prostu się najeść. Do wyboru smażony makaron, banany w czekoladzie, okonomiyaki i wszelkie fast-foodowe jedzenie. Ponieważ festiwal odbywał się na dość wąskiej ulicy ludzie jedli na stojąco bądź po prostu siedząc na chodnikach.
Największą frajda była tutaj dla dzieci, one mogły spróbować wyłowić piłeczki, rybki lub zagrać na loterii.
Brakowało mi jedynie japońskiego kolorytu, tradycyjnej muzyki lub występów. Może w przyszłości uda mi się wyskoczyć na jakiś większy festiwal z tradycjami.

Mogłoby się wydawać, że przez ostatni miesiąc zajadam się smakowymi fantami, colami i cukierkami w przerwie przegryzając czekoladowy makaron. Prawdą jest jednak, że codziennie gotuję. Chociaż do tej pory moja babcia nie dowierza chyba w to, że potrafię cokolwiek jadalnego przygotować.I tutaj robi się całkiem zabawnie, w pracy zazwyczaj traktowano mnie jako tą co gotuje i je zdrowo, ku mojemu osobistemu zdziwieniu. Zaś K. krzywi się na moje dania twierdząc z obrzydzeniem, że jest w nich za dużo warzyw. Jeszcze większy szok przeżyłam, gdy przypadkowo ugotowałam parę rzeczy na Sylwestra i ludziom to smakowało.
Nie oczekujcie tutaj jednak historii rodem z Masterchefa. Gotowanie nie jest moją pasją. I nawet mnie to trochę smuci, bo ja zdecydowanie wolę jeść. A tak się składa, że jeśli chcę zjeść smacznie i z ograniczoną ilością sztucznych dodatków (których wystarczy mi w przekąskach i gotowanych napojach) to muszę to przygotować sama. Dlatego gdy parę razy poszłam na warsztaty kulinarne byłam trochę na bakier z entuzjazmem uczestników do kuchni. Raz nawet nierozważnie przyznałam się, że nie przepadam za gotowaniem. Od razu uznano, że pewnie uczę się by nakarmić męża i mam dwie lewe ręce w kuchni. Chociaż cały proces zdecydowanie mnie nie porywa, lubię próbować nowych rzeczy i odkrywać nieznane smaki.
Dlatego będę tutaj wrzucać swoje nieporadne próby. Przepisy raczej proste i nieskomplikowane. Będę się starała gotować z lokalnych składników, opierając się na japońskich źródłach. Kuchnia japońska jest wciąż dla mnie zagadką. Być może jej tajemnica tkwi w umiejętności zbalansowania posiłku. Bo przyglądając się przepisom zawsze jest tam tak dużo cukru, octu i soli, że nie wydaje się by to mogło być zdrowe, tym bardziej, że prawie każdemu posiłkowi towarzyszy miska białego ryżu.
Obecnie staram się używać głównie warzywa sezonowe. Niestety moje dania z bakłażana bądź okury prezentowały się jak brązowe breje. Daleko mi do wysublimowanej stylistki jedzenia, a trochę strach publikować swoje wysiłki gdy jesteśmy codziennie zarzucani pięknymi zdjęciami. Jednak stawiam to sobie jako wyzwanie, mam nadzieję, że z czasem nawet moje niedbale pokrojone warzywa i przypalone kotlety nauczę się prezentować ciekawie.
Póki co przygotowuję prosty przepis na hamburgery z łososia, prostą przystawkę z ogórków oraz sałatkę ziemniaczaną.
A dodatkowo jeśli czyta to ktoś kreatywny, może mi pomoże.W Japonii mam teraz trochę problem z pomysłem na śniadania. Nie lubię ich tostowego chleba, a owoce są dość drogie. Owsianki, jaglanki, gryczanki.... to niestety też odpada. Japońskie śniadanie z zupą miso, nie brzmi dla mnie dość apetycznie. Może Wy macie jakieś pomysły ?

Superfood. Nowy sposób na sprzedawanie coraz większej ilości produktów. Tak oto pojawiają się coraz to nowe egzotyczne nasiona, przyprawy, wodorosty i kucharze, którzy je promują. I cóż, muszę się przyznać. Ja jestem całkowicie nieodporna na tą strategię. Rzućcie mi jakiś zielony jęczmień, nasiona konopi, chia. Jedno jest pewne. Gdy tylko zobaczę taką nowinkę, będę sama siebie przekonywać o konieczności zakupu. Na szczęście w domu mam głos rozsądku. K. tylko przewraca oczami gdy zapełniam półki coraz to nowymi produktami, które mają mnie uczynić wiecznie zdrową i wręcz nieśmiertelną. Chociaż jest parę, które mam stałe na półkach, staram się ograniczać z nowinkami.
Jednak gdy ponoszę fiasko,nawet bywa, że z tego się cieszę. Był bum na chię teraz wyskoczyła tukamaria, inaczej słodka bazylia. Pewnie znana wcześniej miłośnikom kuchni indyjskiej lub azjatyckiej.
W Japonii pojawiła się sprzedawana w gotowych napojach. I przyznam się, że te nasiona zachwyciły mnie swoją konsystencją. Teraz gdy tylko skończę chia na pewno rzucę się na poszukiwania nasion bazylii. Ich galaretowato, chrupka konsystencja jest czymś co trafiło w mój gust i na pewno będę chciała ich dodatku w moich deserach.
A czy w Polsce udało się Wam ich spróbować, czy to już totalny przeżytek ?

Wspomnienia z plaży PichiPichi (plaży Hakotsukuri)

Czas na posiłek, barbecue z plażą tuż obok

                                                   

Taki "look" spotkać można całkiem często

Piwko i smażone kalmary

Po czwarte, wiele rodzin stara się tropić kraby i małe rybki. Przychodzą zaopatrzeni w siatki i wiaderka i wspólnie brodzą w zatoczkach. Zastanawia mnie, co potem robią ze swoimi zdobyczami.

Na tropie

Więcej platform na plażach!

Co roku mam sobie kupić taki dmuchawiec, a potem rezygnuję

Na koniec zaś tradycyjne sushi z Nary. Na zdjęciu królują aż trzy rodzaje. Jednak to marynowana makrela jest powszechnie jedzoną podczas lata potrawą, o nazwie kaki no hazushi. Do tego jest po prostu smaczna. Jak możecie zobaczyć na zdjęciu, każde sushi było owinięte liściem kaki, ten sposób ma działać antybakteryjnie. Myślę przy tym, że jest to dość wygodny rodzaj transportu i przechowywania.

Ostatecznie więc przysmaki z Nary nie zdobyły mojego serca na tyle, bym marzyła o ich ponownym spróbowaniu. Z tego też powodu tyle czasu zajęło mi napisanie tego postu. Aczkolwiek nie zniechęciło mnie to do poznawania nowych smaków. Wręcz przeciwnie. Lubię poszerzać swoją paletę smaków i potraw, nawet jeśli mam dowiedzieć się czego nie lubię.

Brzoskwiniowa Fanta również nie porywała.Słodycz, słodycz, w której próżno szukać wspomnienia mięsistego owocu, który eksploduje smakiem i sokiem gdy tylko lekko nadgryziemy owłosioną skórkę.

Zielony proszek

Testowanie Mentosów o smaku matchy 

Chociaż ostatnimi czasu podróżowanie stało się tak modne i wręcz wymagane jako sposób spędzania wolnego czasu, ja nigdy nie należałam do osób, które z zapałem przygotowują trasy wycieczek. Jeśli wygrałabym w totka, raczej nie wybrałabym się w podróż dookoła świata. Lubię jednak małe wypady bez niepotrzebnej spiny. Dzisiaj jest dość łatwo zaplanować co w danym miejscu jest warte zobaczenia. Zarazem lubię się zdać na przypadek, który może być dużym rozczarowaniem lub darem losu. 
Wybraliśmy się więc do Nary, którą od Osaki Namby dzieli zaledwie godzina jazdy pociągiem. Tuż obok dworca rozpoczyna się park gdzie wyczekują co bardziej zgłodniałe i niecierpliwe jelonki, sarny. Oglądając materiały w internecie mogłoby się wydawać, że to krwiożercze bestie atakujące by zdobyć ulubioną przekąskę. W rzeczywistości o ile nie wpada się w panikę zwierzęta zachowują się bardzo spokojnie. Nie wspominając o  cierpliwym pozowaniu do zdjęć. Cwane nauczyły się nawet kłaniać, czego nie robi się dla darmowego żarcia. Raz tylko zostałam delikatnie popchnięta przez sarnę rozczarowaną brakiem smakołyków. 


Prowadzeni przez wygłodniałe zwierzaki dotarliśmy do świątyni Todaiji. W Japonii świątynie są wszędzie i z czasem można się przyzwyczaić do ich piękna. Jednak tutaj trudno się oprzeć jej majestatowi. Już sama brama Nandaimon nadgryźnięta zębem czasu robi ogromne wrażenie. W samej Todaiji możemy obejrzeć wielkiego Buddę, który po bokach ma mniejszych złotych pobratymców. Jeśli macie dzieci koniecznie stańcie w kolejce by pociecha przecisnęła się przez dziurę w kolumnie. A przy wyjściu ze świątyni możecie dotknąć uzdrawiającego Buddę. 
My dodatkowo wybraliśmy się na krótki spacer do Nigatsu-dou. Stamtąd możecie zobaczyć piękną panoramę i napić się darmowej zimnej wody lub zielonej herbaty. Przyjemna odskocznia w tak gorący dzień.

Następnie podskoczyliśmy do świątyni Kofukuji.

A ponieważ nie mieliśmy jeszcze dość stwierdziliśmy, że warto zwiedzić pałac Heijou a właściwie to co zostało odbudowane. W tym celu wróciliśmy się dwie stacje i piechotą trafiliśmy w miejsce docelowe. Najciekawsze jest to, że prawie nie było tam turystów. Być może nikomu nie chciało się chodzić w takim skwarze po polu.

             (Cesarska komnata audiencyjna)

Dodatkowo nie ma tam jelonków, które mogą pozować do zdjęć. A zarówno budynki i muzeum są dość skromne i nowe. Prawdopodobnie nie prezentują się najlepiej na zdjęciach na instagramie. Teren jest rozległy dlatego jeśli naszła by was ochota by wybrać się do Wschodniego Ogrodu przygotujcie się na małą przebieżkę podczas, której zwątpicie czy idziecie w dobrym kierunku. Miniecie też być może parę osób, które będą ćwiczyć rzuty piłką lub ucinać sobie drzemkę. Niemniej nie poddawajcie się. Ogród był naprawdę bardzo przyjemnym zaskoczeniem. Mogliśmy usiąść pod zadaszeniem w całkowitej ciszy i odosobnieniu, przerywanym jedynie szumem liści i szmerem strumyka. Czego chcieć więcej w tak upalny i parny dzień.

Nasz mały wypad do Nary jest niejaką rozgrzewką przed Kioto gdzie zamierzamy obserwować jesienne liście. Jako pamiątkę zabrałam ze sobą zestaw tradycyjnego sushi , galaretek oraz pikli.  
Już niedługo recenzja owych dań.
Nara jest napewno godna polecenia dla osób, które spotykają się z Japonią po raz pierwszy jak i dla wyjadaczy. Być może kiedyś tam wrócimy by udać się na jakąś większą pieszą wycieczkę.

Czas na wyznanie... Gdy tylko widzę nowy smak Fanty lub Coca Coli, bez zastanowienia, impulsywnie kupuję to nowe cudo.
A przecież wiem ; niezdrowe, sam cukier, sztuczne aromaty itp. Wszelka racjonalizacja nie przynosi tu skutku. Jestem jak małe dziecko rozradowane widokiem słodkich łakoci. Po prostu muszę, muszę spróbować. Nie ma też znaczenia, że zazwyczaj po pierwszym łyku przychodzi rozczarowanie. Posmak sztuczności rozczarowuje, dlaczego ?!! Ta piękna, kolorowa butelka obiecywała przynajmniej przyjemność.
W związku ze swoim uzależnieniem, obserwowałam bacznie http://en.rocketnews24.com by potem wielokrotnie prosić K. o zakup nowych pomysłów marketingowców.
Tak więc ta specjalna butelka czekała na mnie od końca stycznia. Szczerze powiem, że tym połączeniem byłam dość podekscytowana. Od paru lat, ranek witam kawą z cynamonem i imbirem. A zimą zawsze jestem uzbrojona w imbirowe cukierki, które rozgrzewały mnie gdy kolejny autobus w Łodzi spóźnił się, bądź nie przyjechał.
Dlatego wydawało mi się że dodanie właśnie tego składnika do Coca Coli może być sensownym pomysłem. Na całe szczęście okazało się, że tak właśnie jest.
Aromat imbiru złagodził słodkość coca-coli i dodał jej ostrości. Odnoszę również wrażenie, że całkiem dobrze sprawdza się to połączenie w gorące dni. Jeśli ten produkt wróci, będę pierwszą, która go zakupi mimo moich usilnych starań by ograniczyć spożycie napojów gazowanych.