W świetle fleshów na Yassai Hossai

Jak dowiadywać się o lokalnych japońskich atrakcjach i festiwalach

Japonia dużo inwestuje w turystykę. Łatwo jest zaplanować wycieczkę do metropolii takich jak Tokio, Kioto, Osaka. Trudniej będzie znaleźć informacje, jeśli mieszkamy tutaj na stałe i chcemy pozwiedzać okolice. 

Gdy znajomi odwiedzili K., stwierdzili, że mieszka w dziurze, w której nic nie ma. Tymczasem 20 minut jazdy na rowerze od naszego domu dzieli nas od specyficznych grobowców, w czym jednego być może cesarza Japonii, jeszcze bliżej mamy ogromny piękny park. A wkoło jest mnóstwo świątyni, nie licząc festiwali. Sęk w tym, że nie znajdziemy prawie żadnych informacji o nich po angielsku. Chyba że.... 

Gotowy stos

Rozpałkę czas zacząć

Powszechnie dostępne biuletyny informacyjne 

Jeśli posiadamy wizę, należy się zameldować w najbliższym urzędzie, jest to obowiązek, od którego nie można się wykręcać. Podobno brak adresu w naszych  „dowodzie osobistym” może zakończyć się deportacją. Czy to prawda? Nie miałam ochoty sprawdzać. Jeśli na myśl o załatwianiu spraw urzędowych podnosi Wam się ciśnienie, uspokójcie się zawczasu. Nawet z zerowym japońskim będzie to raczej, dość szybka i bezbolesna akcja. Przy okazji zaś rozejrzyjcie się na miejscu za ulotkami. Praktycznie każda większa prefektura prowadzi miejscowy informator po angielsku. Jeśli chcecie go otrzymywać, wystarczy wysłać maila wraz ze swoim adresem. Mój wygląda tak. Nie ukrywam, że właśnie z niego często dowiaduję się ciekawych rzeczy. 

Uff jak gorąco

Yassai Hossai — historia i przebieg ceremonii (japońskiego festiwalu)

Legenda

Co roku 14 grudnia od 20 do 21 odbywa się w świątyni shintoistycznej Iwatsuta, ceremonia o nazwie Yassai Hossai. Cały zwyczaj bazuje na legendzie. Ebisu miał być niechcianym dzieckiem Izanami i Izanagi. Może kojarzycie tego boga szczęścia, chociażby z loga znanego piwa. Według jednych podań urodził się bez kości, w innych bez nóg i rąk. Rozczarowani rodzice porzucili dziecko, spławiając je na ocean. Szczęściem jednak udało mu się dotrzeć do brzegu. Nad japońskim bogiem dobrobytu zlitował się lokalny rybak i rozgrzał dla niego ogień ze 108 wiązek drewna opałowego. Do dzisiaj dalej kultywuje się ten zwyczaj. 

Płoną ognie Grupy mężczyzn czekają na rozpoczęcie obrzędów Mimo ziąbu bez koszulek, zaraz zrobi się gorąco Ceremoniał Początkowo mężczyźni rozpalają ogień. Dość szybko stos się zajmuje i płonie tak silnie, że tłum musi się odsuwać. Nie bez powodu większość pilnujących porządku mężczyzn, nie nosi koszulek.  Żar jest bardzo silny. Jeśli uwielbiacie ogniska, jest to coś dla was. Ostatecznie, gdy ogień przygasa, specjalnie ubrani na tę okazję wolontariusze rozrzucają popioły, atakując pozostałości ogniska z dwóch stron przy użyciu bambusowych tyczek. Gdy węgle tworzą równą warstwę mężczyźni w białych ubraniach, zaczynają przebiegać przez pozostałości ogniska.  Następnie zaś nadchodzi czas na miejscowych. Jeśli chcecie, możecie sami spróbować. Uważajcie jednak na twarz, żarzące się węgle dają się mocno we znaki. Kolejni odważni skrywali twarz, ledwo wytrzymując emitowane przez nie ciepło. Jednak pamiętajcie, że w ten sposób możecie odgonić złe duchy. Niektórzy zabierają już zmoczone węgielki do domu, by dalej być chronionymi przed wszelkim złem. Całe wydarzenie jest na bieżąco komentowane przy użyciu mikrofonu, oczywiście po japońsku. Biegiem Biegusiem Po zdrowie i szczęście Iwatsuta jest dość małą świątynią a festiwal, należy do popularnych, szykujcie się więc na tłok. Turyści zbierają się w kółku. W tym po stronie świątyni jest dużo starszych panów, którzy walczą o jak najlepsze ujęcie, ze swoimi wypasionymi aparatami. Widziałam, jak się popychali i wydzierali na siebie. Strona od ulicy jest spokojniejsza, jednak trudniej o porządne zdjęcia. Mimo wszystko jest to dość lokalne wydarzenie, więc warto sprawdzić. Świetne doświadczenie w chłodniejsze dni, które może nas porządnie rozpalić i pomóc przetrwać zimę. P.S Post ten napisałam dwa lata temu, chciałam dopisać ciąg dalszy i sama pobiec się po węglach. Ale stało się, to co stało i od ponad dwóch lat jest zawieszony, a ja tęsknię za tym zapachem. Oby powrócił jak najszybciej. Czas i miejsce Iwatsuta shrine 14 grudnia od godziny 20 Wstęp darmowy Dojazd  Linią Nankai do stacji Ishizugawa  Linią Hankai do stacji Ishizu

Hashtag Rokko Meets Art 2021

Powracam na Rokko Meets Art 2021

Spójrz w górę

Na stację kolejki Sanjo przybyłam już o 9. W wagoniku na sufitach obecne były portrety ludzi z opisem ich zajęć. Zdjęcia  Rieko Kashimy, surowe i piękne. Jednak podczas przejazdu nie można chodzić, polecam wszystkim sprawdzić jej stronę i docenić tę fotografkę.

Zdjęcia Rieko Kashimy

Chiaki Shizimu wkomponowuje modę w krajobraz

Taka moda fascynuje

Na szlaku, starszy pan z rozkręconym radiem

Instalacja OOKIDOBOKU Zagroda z krowami, symbol społeczeństwa?

Można było obserwować z wysokości

Zmierzamy do kaplicy

Zerknięcie na korytarz

Wnętrze kaplicy

Następnie wybraliśmy się do C.A.P., by obejrzeć prace stworzone przez artystów z tej organizacji. Muszę jednak przyznać, że obfitość sztuki tutaj trochę zadziałała na jej niekorzyść. Klęska urodzaju sprawiła, że łatwo było przeoczyć, czy pominąć mniej spektakularne dzieła. Wiele prac było też czysto koncepcyjnych. 

Sztuka to też prostota kreacji

Ciekawe był pomysł finlandzkiego artysty, który zachęcał by zabrać plakat jego sylwetki, zaadaptować inaczej i wysłać mu zdjęcia. Czy żółty pokój, który zachęcał do dzielenia się nadzieją i tworzeniem interaktywnej sztuki. Spodobał mi się też pomysł narysowania kilkudziesięciu szkiców fotela. Czy prace z wełny na korytarzach. Muszę też dodać, że to jedyna wystawa na całym festiwalu opisana w całości po angielsku.

Wyszywanie eksploracyjne

Pokój dla fanów zagadek

Intrygująca rzeźba

Sztuka ekologiczna

Zwykłe szkicowanie to objaw kreacji

Scena horroru czy pokój dziecięcy

Gra w malowanie

Czas na nadzieję

Pokój pełen nadziei?

Czas docenić piękno natury

Kolejny w okolicy był hotel, w jego lobby znajdowały się rzeźby Genty Honnoha. Patrząc na nie trudno w to uwierzyć, że zrobiono je z kartonów następnie pomalowanych farbą akrylową. Przypominają momentami totemy, jakieś tajemnicze bóstwa. Być może to duchy, wizje nawiedzające ich autora. W jakiś sposób brzydkie i odrażające zarazem pociągające.  Dla mnie cudowne stwory.

Trudno mi uwierzyć, że to zrobiono z kartonów

Co to za stwór?

Niebieski diabeł? Czemu nie

I teraz czekał nas kolejny trochę dłuższy spacer do kolejnego miejsca. Po drodze przywitał nas autobus z krainy Totoro. Na festiwalu można zaczekać na autobus, który jeździ średnio co 20 minut, często jednak wybieraliśmy wędrówkę.

Podobno w lesie schował się Totoro

W Rokko Garden Terrace znajdowała się w tym roku tylko jedna praca. Coś przypominające połączenie płatku śniegu i parę szklanych tworów. Główny obiekt nie wzbudził mojego zainteresowania, nie wydawał mi się ciekawie wpisywać w przestrzeń. Co ciekawe praca ta w galerii na zdjęciach prezentuje się dla mnie ciekawe. Zachwyciły mnie jednak mniejsze szklane prace Natsuki Katsukawy.

Chciałabym zobaczyć proces twórczy Natsuki Katsukawy

Intrygująca szklana bryła

Płatek śniegu?

Kosmita?

Posililiśmy się w restauracji gdzie główną specjalnością, była baranina, co mi bardzo odpowiadało, ale już nie  mojemu partnerowi i wybraliśmy się do Shidare, które jest piękne samo w sobie, a może tylko zyskać, gdy prezentowane są w nim ciekawe obiekty. Na zewnątrz tym razem pokazano trzy rzeźby z drewna, przedstawiające chyba modelki. Jedna z nich, czy to leżała, czy to przewróciła się, trudno mi zdecydować.Hideki Iinuma, używa podobno tradycyjnych japońskich technik rzeźbiarskich. Jednak jego prace mają w sobie jakiś element sztuki infantylnej i kiczowatej. Można to kupić lub nie. Widać jednak ogrom włożonych w nie pracy.

Modelka na wybiegu?

Upadek? Chwila relaksu?

Warto przyjrzeć się tym rzeźbom z bliska

W samym sercu obserwatorium znajdowała się płachta materiału. Piękno jej wykonania zachwyca, do tego wpasowywała się idealnie w otoczenie. Dodatkowym smaczkiem jest, że Sasakimina używa tej tkaniny w swoich performansach, mówiąc o; narodzinach, modlitwie, życiu i śmierci i powrocie do łona.

Ta płachta pełni ważna rolę w performasach

Wspaniale to wydało w tym miejscu, dopełnione zapachem, o którym więcej możecie poczytać tutaj.

Z obserwatorium udaliśmy się  w kierunku stacji Sanjo kolejki liniowej Rokko-Arima. Po drodze czekała na nas praca malarki Yuki Sakuta. Artystka zauważa, powiązanie pomiędzy słowami a wyrażeniem ich przez sztukę wizualną. Pomalowany przez nią stół i krzesła, przedstawia nam niezliczone historie. Aż marzyłam o tym, by móc zwyczajnie usiąść przy nim i jeść, pożerając wzrokiem wszystkie opowieści, które w sobie mieści.

Chętnie kupiłabym taki stół

W zbliżeniu

Od pomalowanego stołu czekała na nas przechadzka dróżką w szpalerze obrazów. Yoshiko Fujita przedstawiła nam cykl obrazów, dziewczyn czy to wróżek z zasłonami zamiast twarzy. Dowodzi ona, że zasłony mogą w jakiś sposób ukazywać nastrój kobiet, oraz zachęca do rozmyślania nad tym, jak wyglądają te kobiety pod zasłoną. Ja pójdę dalej, czy aby każdy/a/e z nas czasem nie ukrywa samych siebie, jak wiele udajemy ukazując się światu? Jakkolwiek banalny to wniosek, warto sobie o tym przypomnieć.

Im dłużej myślę o pracy Yoshiko Fujity....

.... tym bardziej je doceniam

Kolejna praca znajdowała się na stacji kolejki, ale była widoczna już z zewnątrz. Rzeźby, pomyślałam. Okazało się jednak, że praca była dużo bardziej skomplikowana. Owszem mieliśmy do zobaczenia wielkie drewniane kukły ludzi przywodzących na myśl alpejski ideał. Zarazem okazało się, że jeśli zagraliśmy, na małym znajdującym się przed nimi pianinkiem rzeźby ożywały i zaczynały śpiewać, czy raczej wydawać dźwięki. Czy w ten sposób je uczłowieczaliśmy, czy je zniewalaliśmy? To pytanie możemy zadać tylko sobie badź parze Satoru Tsuchiyai i Takashi TSUCHIYA.

Czyli rzeźby...

ożywiające... ...gdy zagramy na pianinku

Stąd z buta poszliśmy w kierunku Greenia, by dowiedzieć się, że nie możemy wejść na teren ośrodka główną bramą. Skręciliśmy więc w prawo i tutaj na ogrodzeniu zobaczyliśmy prace Kimiko Shimizu pod tytułem SAMOTNA OLIMPIADA. Fotografka zaczęła swoją przygodę z kamerą ledwo w 2014, wydaje się, że to jej pierwsza wystawa. Widać, że przy tworzeniu tych prac miała ogromną frajdę i dystans do siebie. Daje również nadzieję wszystkim twórcom, że można zacząć swoją przygodę ze sztuką w każdym wieku.

Cykl zdjęć Kimiko Shimizu

Nowa atrakcja, która zabrała trochę magii z Rokko Meets Art 2021

Podążając wzdłuż ogrodzenia, dotarliśmy do budynku na terenie Grennia, gdzie czekała na nas praca kolektywu artystycznego Parnassus, który nie przypadkiem nawiązuje do mitologii greckiej. Artyści ciekawie zaaranżowali przestrzeń, wypełniając ją sztuką. Parę prac utkwiło mi w pamięci, dalej jednak ubolewam, że było tego za dużo i trudno było spamiętać czy docenić wszystkie elementy. Tęsknie zerknęłam przez okna na wzgórza, które zwykły gościć ciekawe instalacje i wyruszyliśmy w kierunku Alpejskiego Botanicznego Ogrodu.

Czas na ziemski Parnassus

Wita nas lis

Aranżacja sztuki jest kluczem

Mnóstwo ciekawych prac

Również witraże

W  Alpejskim Botanicznym Ogrodzie czekały na nas przedziwne prace Umetaro HONAMI , małe opowieści na tle książek. Trójwymiarowe ilustracje, które stanowią opowieść same w sobie się nią stając.

Książki zwizualizowane

Jakie opowieści są ukryte w innych

Przeszłam stamtąd do namiotu Meri MAENO. Artystka twierdzi, że większość swoich haftów tworzy bez planowania. Widać w tej pracy jakiś niezwykły wybuch kreatywności i pasji. Sama ostatnio haftuję i zazdroszczę autorce tej niepohamowanej ekspresji. Ja trzymam się kurczowo wzorów.

Uwielbiam namioty

Pomysł na haft...

....cudowny

Tuż obok sklepiku gdzie można było się posilić lub napić, czekała na nas praca Tomoko Nagai, która w tym roku była również na plakatach Rokko Meets Art 2021. Przyznam się, że początkowo szklarnia artystki mnie rozczarowała. Doceniłam bardziej jej kunszt w pracach malarskich, które obejrzałam już wewnątrz sklepiku znajdującego się nieopodal. Zarazem po raz kolejny odkryłam, jak ważne jest, zrozumienie intencji twórczyni/cy, gdy oceniamy ich prace. Po obejrzeniu wywiadu z nią dostrzegłam, że te baśniowe krainy są odzwierciedleniem jej snów i fascynacji naturą. Nagai od dziecka tworzyła własne bajki i światy, nie boi się dalej podążać za swoimi pragnieniami, za co ją podziwiam.

Magia aparatu, praca wygląda lepiej w obiektywie

Na werandzie sklepu zaś wisiały prace Kirico, głównie białe torby, które po podświetleniu latarkami ultrafioletowymi zdradzały nam ukryty przekaz. To praca niezwykle kontrowersyjna, z typu; sam/a mogłabym coś takiego zrobić. Na takie zdanie nasuwa mi się zawsze pytanie, jeśli umiesz, czemu nie zrobisz i umiejętnie tego nie wypromujesz. Lubię sztukę interaktywną, więc dla mnie ciekawa praca.

Ukryta wiadomość

Biała torba...

zachęcająca do interakcji

Przeszliśmy i zobaczyliśmy już sporo, tuż przed nami jednak było moje chyba najukochańsze miejsce na szlaku Rokko, Muzeum Morinoe. Tutaj również zaszło sporo zmian, z oczywistych względów nie ma już możliwości bawienia się pozytywkami. 

Grające rzeźby

W ogrodzie pojawiły się jednak zwierzaki, które zaczynają grać, jeśli je pogłaszczemy, oraz sofy, które zaczynają grać, gdy na nich usiądziemy, każda z innym opisany repertuar. 

Grająca sofa

Również pojawiły się ciekawe szklany kopuły, które można wynająć na piknik, czy randkę.

Szklana kopułka

Wróćmy jednak do sztuki. W muzeum główną atrakcją był koncert z użyciem instrumentów stworzonych przez Mayawa Denki. Na centrum sali stały roboty, których twarze przedstawiały ich twórcę i asystentów, których dłonie poruszały się do muzyki. Zaprezentowano również dość dziwaczny instrument Otamotone, który po zakupie może stanowić wspaniałe narzędzie do prześladowania rodziców, przy okazji w tani sposób dając szansę na naukę grania na bardzo wszechstronnym instrumencie. Koncert był niezwykle radosny, widać, że artysta czerpie niewyczerpaną radość z bawienia się muzyką.

Orkiestra Mayawy Denki

Gdy udaliśmy się do ogrodu, dane nam było zobaczyć fotografie  Miyuki MATSUDY, przedstawiające chyba tego samego aktora kabuki. Bardzo dobre prace, a jeśli nie jesteście fanami tej dziedziny sztuki, popatrzcie na żaby i kwiaty lotosu na stawie.

Zdjęcia w otoczeniu natury

zyskują

dodatkowy wymiar

To nie był wcale koniec. Następnie czekał na nas stół stworzony przez Midori TAKAI, przywodzący mi na myśl Alicję z Krainy Czarów. Sama artystka mówi, że w swojej sztuce przedstawia opowieści pochodzące z jej świata wyobraźni.

Kolacja dziwnych stworów

Moje serce skradły jednak maskotkowe pojazdy Takumy MIATSU, na którego Instagramie możemy zobaczyć jak pomysły z jego rysunków, przekształciły się w te słodkie samochody, czy motocykle. Czasem mam wrażenie, że japońska sztuka albo jest słodka, albo minimalistyczna, brakuje jej jakiegoś pazura. Zarzuciłabym to również Miatsu, gdyby nie nagły wyłam w świecie jego fantazji, gdzie dochodzi do tragedii i jeden z misiów ulega wypadkowi.

Motocyklowe

króliki

misiowe busiki

moja ulubiona wystawa

niebezpieczeństwo

czai się wszędzie

jednak je ignorujemy

Przed wejściem do muzeum znajduje się niewielki staw a na nim wystawa Haru TEAROKI, która kontestuje sensowność zasad w architekturze. Nie poczułam żadnej więzi z jej pracą, chociaż wydaje mi się silnym nawiązaniem do japońskich torii. Ciekawi mnie czy pozostawione z boku elementy były efektem zaplanowanego działania, czy przypadkowym. W czasie, w którym siedziałam na ławeczce, wpatrując się w tę budowlę, w mojego partnera wpatrywało się pięć zaciekawionych żab. Czekały na żarcie, księcia, a może po prostu lubiły się w tym miejscu wylegiwać. Nigdy się nie dowiem, chociaż jest to bez wątpienia element, za który cenię Rokko, nieustająco zmieniająca się przyroda, która dodaje tylko piękna.

Tajemnicza budowla na wyspie

Jej pozostałości

Widok z boku

Gdy opuściliśmy muzeum, załapaliśmy się na autobus i dotarliśmy do Upamiętniającego Monumentu.

Tam czekała na nas ogromna rzeźba wielkiego potwora Yuu TETSURY, warto sprawdzić jego profil, by zobaczyć, jak tworzył tę pracę. Patrząc na tę rzeźbę, myślałam o tym, że za nic nie chciałabym, by ten straszny twór kiedyś ożył.

Oślepiony potwór

Tuż obok znajdowała się jakże odbiegająca nastrojem rzeźba przywodząca mi na myśl Wielkanocną pisankę Ayako Imury. Co ciekawe można było kupić na festiwalu małe rzeźby nawiązujące do tej pracy. Autorka nie tłumaczy nam, o czym mówi jej sztuka, uważa, że proces tworzenia nie jest do końca wytłumaczalny. Ciekawe jest to, że spotkałam ją parę razy na szlaku i można było oglądać, jak kończy swój projekt na żywo.

Proces tworzenia równoważny ze sztuką?

Stąd czekał nas ostatni przystanek w nowym miejscu Rokkosan Silent Resort. Hotel z wyższej półki, przed którym stały liczne samochody a Coca-Cola kosztowała prawie 30 złotych, więc nie skusiliśmy się mimo posiadania 15% zniżki. Ostatnie dwie wystawy tego dnia. Yukiko Iwatani, którą zachwycałam się już w 2019, ale powtarzalność jej sztuki w muzealnym otoczeniu nie zrobiła już na mnie takiego wrażenia. Widać jak bardzo ważny jest element nowości i zaskoczenia w moim postrzeganiu sztuki.

Nie kupiłam tej wystawy

pobawiłam się fotografując

Na deser jednak został dla mnie pokaz filmu. Wykonany w Animacji Wycinkowej na tle przepięknych akwarelowych teł, opowiadających historie utraty kobiecych marzeń. Setsuka Kawahara, jest utalentowaną i wszechstronną artystką wizualną. A swój film BLUE CASTLE umiejscowiła w Warszawie i użyła w opowieści syrenki, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Myślę, że jej ogromny potencjał zasługuje na docenienie, obejrzyjcie więc trailer na Youtube i polajkujcie.

Syrenka w Japonii dzięki Setsuko Kawaharze

I tutaj zakończyła się nasza przygoda. Spacer ze sztuką ukończyliśmy w 8 godzin. Nawdychaliśmy się świeżego powietrza. Rokko przyzwyczaiło mnie do wielkich instalacji na tle natury, w tym roku mi trochę tego brakowało. Czułam też przesyt zdjęciami. Wciąż jednak pozostało wspaniałym wydarzeniem, które pozwala na porządne ruszenie tyłka i głowy.

Czas powrócić

Wybralibyście się na ten festiwal? Jaka praca podoba Wam się najbardziej?